viernes, 16 de noviembre de 2007

SOBRE ALGUÉN QUE É FAMOSO "DESDE HAI ANOS..."

MARTINHO.PESCADOR
13-novembro-2007
01:16 minutos
A palabra difamación é igual a disfamación, é decir é o proceso mediante o cal se logra desacreditar gravemente a boa fama dunha persoa. a difamación propiamente dita é ese falar mal de alguén para desposuílo da súa boa fama.
E a difamación non se xustifica aínda que o que se diga del sexa exacto, xa que se non é sabido por aqueles aos que se dirixe o discurso difamador, mantense a súa boa fama. Pois mentres non se teña noticia do malo de alguén, a súa fama se mantén.
Non se difama ao "famoso", senón a quen ten "boa fama".
As accións dereivadas da envexa son: a crítica inxusta e a difamación.
Sábese que o verdadeiro obxecto da envexa, non é o ben que outro posúa (se o envexoso o pusuíse non por iso deixaría de envexar ao mesmo que agora envexa), senón o modo de ser do envexado. Xa que é ese modo de ser o que de capacita para poder conseguir os seus logros. O que trata o envexoso é de converter ao envexado, de admirable e estimado, en inadmisible e odioso.
Non se trata simplemente de que o envexoso se anoxe polo ben que o outro posúa senón que sente que con el se comete unha inxustiza, porque precisamente ese ben, ese éxito debe ser seu. O que o outro posúa ese ben se considera, polo envexoso, causa de que el non o posúa. A tristeza polo ben alleo é unha consecuencia da envexa.
O ben envexado adquire categoría simbólica. Constitúe, en efecto, o símbolo, algo así como o emblema dos atributos positivamente valiosos da persoa envexada. Adóitase sentir envexa daquel que logrou a súa fortuna por un proceso que suscita admiración de moitos e que, por conseguinte, leva a atribución dun trazo positivo á súa identidade, un elevado realce da imaxe de si mesmo ante os demais.
Non se envexa pois o ben, senón a aquel que o logrou.
O envexoso murmura constantemente "Podo perdoarcho todo, menos que sexas o que es. Que eu non sexa ti".
Sempre que alguén atopa noutras acodes aspectos salientadores de prestixio aparece o dinamismo da envexa. O envexoso busca a destrución do envexado, especialmente a destrución da súa imaxe.
Máis que a morte física do envexado, o que realmente o fai gozar, é a súa "caída en desgraza", porque iso pode significar a perda dos atributos polos que antes se lle envexaba.
Ese é o obxectivo da envexa que quede situado por baixo do envexoso.
Cando o envexado deixa de selo, en virtude da súa "caída" (xa non se ama/admira), porque deixou de ser un ideal; tampouco se lle odia, porque non lle reflicte ao envexoso aquilo que non é. Pódeselle, chegado este caso, compadecer, unha vez excedida a etapa preliminar de alegría pola desgraza allea. Nesta situación o envexoso, pode agora ata compadecelo, polo memos por algúns momentos, porque ao cabo sempre pensou que "é aí onde sempre debe permanecer".
Perante o envexoso acaban os demais por precaverse e distanciarse, na medida en que advirten a súa maldade e a súa capacidade solapada para destruir ao que envexa e, chegado o caso, a calquera outro a quen potencialmente puidese envexar. Quen garante que a envexa que agora sente cara á vítima non se volva algunha vez cara a outros, e trate, da mesma xeito de destruílos?.
A envexa é unha paixón extensiva. O envexoso acaba "por non deixar monicreque con cabeza". Xa que tamén ha de destruír a aqueles que admiran ao que el envexa, na medida en que lle fan ostensible a inutilidade do seu esforzo demoledor.
Toda interación productiva entre seres humanos está baseada na boa fe, na confianza. a confianza, é ou implica, risco. Pois con ela damos oportunidade de que se nos poida danar. Confiamos en alguén porque supomos que podemos contar coa súa lealdade. Só o seguro de si, o que se acepta a si mesmo en virtude da súa adecuada organización como suxeito e, xa que logo, non ten necesidade de envexar, se confía e pode ser á súa vez fiable interlocutor.
Nada diso refírese á conducta do envexoso. A súa deficiencia estructural nos planos psicolóxicos e morais, fanse evidentes a pesar dos seus intentos de ocultación e segredo.
O envexoso non deixará de selo polo que xa posúe; seguirá séndoo polo que carece e ha de carecer sempre, a saber; ser como o envexado.
A difamación tende, de xeito oblicuo, a socavar a boa fama global do suxeito en cuestión, non alude a un aspecto concreto polo cal o suxeito ten boa fama, ou prestixio, e ese é o caracter máis atroz da envexa.

Martinho.pescador
para Asoc. Troiteiros "Río Furelos".

No hay comentarios: